fietstocht naar Rome

Verslag van mijn fietstocht in 2009 van Hazerswoude-Dorp naar Rome.

De voorbereiding 

 

De alternatieven via Venetië , Ravenna en Assisi laat ik links liggen. Ik ga voor de hoofdroute, die ook de zwaarste moet zijn. Alleen het stuk tot Roermond heb ik zelf bepaald omdat ik natuurlijk vanuit Hazerswoude vertrek.

De Alpen zien er pittig uit , maar de Apenijnen zijn zwaarder.

Na een voorbereiding die vooral in het teken stond van ‘hoe kom ik terug naar Nederland’, is het vrijdagmorgen de 21e zover. De terugreis is nu geregeld omdat Alice samen met Ria met de auto in vier dagen rustig naar Rome komt rijden en daar op een camping een mobilhome heeft gehuurd om nog een paar dagen in en rond Rome rond te kijken en aansluitend nog een weekje ergens in Toscane om Florence en Sienna te bezoeken.

Ik had gisteren al willen vertrekken, maar omdat de auto kuren vertoonde, moest ik er eerst nog mee naar de garage en dat leverde dus een dag vertraging op.

Mijn tentje heb ik vorig jaar weinig gebruikt, maar dat zal nu wel anders worden. De meeste etappes uit de boekjes eindigen op een camping. Ik heb een nieuwe brander van Primus gekocht om zo nu en dan wat te kokkerellen of een kop koffie te maken. Ben benieuwd of hij het goed doet. De overige zaken in mijn bagage zijn vertrouwd, die hebben al meerdere fietsreizen meegemaakt.

Verslag van mijn fietstocht in 2009 van Hazerswoude-Dorp naar Rome.

De hele route tot aan Rome.

De alternatieven via Venetië , Ravenna en Assisi laat ik links liggen. Ik ga voor de hoofdroute, die ook de zwaarste moet zijn. Alleen het stuk tot Roermond heb ik zelf bepaald omdat ik natuurlijk vanuit Hazerswoude vertrek.

De Alpen zien er pittig uit , maar de Apenijnen zijn zwaarder.

Na een voorbereiding die vooral in het teken stond van ‘hoe kom ik terug naar Nederland’, is het vrijdagmorgen de 21e zover. De terugreis is nu geregeld omdat Alice samen met Ria met de auto in vier dagen rustig naar Rome komt rijden en daar op een camping een mobilhome heeft gehuurd om nog een paar dagen in en rond Rome rond te kijken en aansluitend nog een weekje ergens in Toscane om Florence en Sienna te bezoeken.

Ik had gisteren al willen vertrekken, maar omdat de auto kuren vertoonde, moest ik er eerst nog mee naar de garage en dat leverde dus een dag vertraging op.

Mijn tentje heb ik vorig jaar weinig gebruikt, maar dat zal nu wel anders worden. De meeste etappes uit de boekjes eindigen op een camping. Ik heb een nieuwe brander van Primus gekocht om zo nu en dan wat te kokkerellen of een kop koffie te maken. Ben benieuwd of hij het goed doet. De overige zaken in mijn bagage zijn vertrouwd, die hebben al meerdere fietsreizen meegemaakt.

De route van het 1e boekje.

Dit boekje brengt me door Duitsland tot Bregenz.
Op dag 11 zit ik in Bregenz te ontbijten en komt het 2e boekje op tafel.

deze tekst tbv routekaart

Dag-1:  van Hazerswoude naar Aarle Rixtel   134,3 km. 10 m   0m

Vrijdag 21 augustus 2009

Als ik op de fiets stap is het 8:20 uur.  Ik neem afscheid van Alice en zij maakt nog een paar foto’s. Als alles goed gaat zullen we elkaar pas over ongeveer 4 weken weer zien in Italië. Het is fris weer en het zonnetje zit half verscholen achter de wolken. Na een uurtje trappen, begint de wind op te steken zo half opzij en half tegen. Voor de lunch heb ik met Sylvia en Edwin afgesproken dat bij hen langs te komen in Rijswijk. Dat moet ongeveer halverwege de etappe zijn die ik vandaag wil doen. Mijn einddoel is een adres in Aarle Rixtel van ‘Vrienden op de fiets’.

Het gaat vlot en om half 12 al ben ik bij Sylvia. Ze maakt voor mij een kop koffie en een boterham klaar en als ik na drie kwartier weer vertrek, geeft ze me nog een banaan en een flesje water mee. De route gaat nu over de dijk langs de Merwede. Bij Drunen heb ik wat omgereden, maar met wat vragen kreeg ik toch telkens de kortste route. De zon is alweer helemaal terug en om 5 uur arriveer ik op de minicamping van Gerda en haar man. Een hartelijk welkom, ondersteund met twee koppen koffie. Mijn slaapplek is een vierpersoons kamer (2 stapelbedden) maar ik heb het rijk alleen. Lekker  douchen en omkleden en dan vraagt Gerda of ik met hen mee wil eten of in het dorp. Nou, na 134 km. is de keus niet zo moeilijk. Ze heeft nasi gemaakt, soep vooraf en een lekker toetje, waar gele frambozen in zitten, als afsluiting.  Na het eten via internet de familie nog even op de hoogte brengen van mijn verrichtingen van vandaag.  

Dag-2:  van Aarle Rixtel naar Birkesdorf      124,8 km. 100 m   0m

Zaterdag 22 augustus 2009

Om half acht kan ik al een foto maken van het ontbijt dat Gerda voor me heeft klaar gezet. Heerlijk en ik kan twee broodjes klaarmaken voor onderweg. Het is wat lastig om vanuit Aarle Rixtel de juiste weg te vinden, veel vragen dus, maar na Deurne zit ik snel op de goede weg. Het is erg stil op de weg. In het natuurgebied ‘De grote Peel’ neemt een snelle fietser me op sleeptouw. Hij maakt veel fietstochten in Azië. Hier rijdt hij zijn trainingsrondjes. In Meyel is het tijd voor een kop warme chocolademelk. Hoewel de zon schijnt, is het toch nog fris.

Ik volg voor een groot deel de N279 en ongemerkt zit ik ineens in Horn dat aan de Maas ligt recht tegenover Roermond. Voor mijn gevoel was dat nog veel verder weg. Het is hier een groot watersportgebied door alle afgravingen in de Maas.  Roermond ligt snel achter me en in St. Odliënberg doe ik mijn eerste inkopen: cola, twee bananen, twee nectarines en een halve liter kwark.

Op de drukke markt in Vlodrop eet ik met moeite een broodje van het ontbijt en met smaak de kwark. Het is precies als op de eerdere fietstochten, brood eten gaat moeizaam. De mensen om me heen lopen allemaal te genieten van een lekker stukje vis van de viskraam. Ik schrijf hier een stukje van mijn verslag en moet nu na 70km. het boekje van Reitsma raadplegen omdat nu zijn route is. Hier moet ik ook kiezen uit de alternatieven die hij geeft en da wordt het ‘asfalt-alternatief’. Er moeten vandaag ongeveer 125 km. gereden worden en via de onverharde wegen over de hoofdroute gaat dat misschien niet lukken. De wegen zijn stil en gaan door een landbouwgebied, waar de route snel te vinden is. Slechts een paar maal vraag ik de weg, eigenlijk alleen  om bevestiging te krijgen dat ik goed zit.

Om 5 uur is daar de camping. Het is een terrein aan een recreatieplas waar nog volop mensen in de zon liggen of aan het zwemmen zijn. Voor €9,00 zonder bonnetje of inschrijven, mag ik mijn tentje voor de eerste keer opzetten. Kleren wassen gaat niet want er zitten geen stoppen in de wastafels en de stop die ik bij me heb past niet. Morgen stinken ze dus nog een beetje meer dan vandaag. Bij het restaurant zoek ik een plekje in de zon, bestel een biertje, schrijf m’n verslag verder en bel Alice, die vandaag hard gewerkt heeft op de tuin; bonen geplukt en ingevroren. De menukaart verlokt me om twee kippenborsten te bestellen met frites en een glas witte wijn (€15,70). De frites is zoveel dat ik niet alles opeet en dat gebeurt me niet vaak. 

Een ander stel met tentje is gearriveerd en dat blijken Nederlanders te zijn die met de trein naar Dresden zijn gegaan en vandaar naar huis fietsen. Ze hoeven dus niets te regelen voor een terugreis, dat heeft dus voordelen. De dagjesmensen zijn inmiddels vertrokken en bij de tent maak ik nog een kop chocola. Het water is op mijn nieuwe brander razendsnel heet! Het is nu negen uur en nog steeds licht. 

Dag-3:  van Birkesdorf naar Remagen    90,1 km.  315m   375m

Zondag 23 augustus 2009

Het is weer wennen om op een matje te slapen, maar het ging redelijk goed. Wel vroeg al wakker, om kwart voor vijf, even door de kou naar het toilet en om half zeven zit ik overeind. Het is droog buiten en al licht, dus opruimen, aankleden en koffie maken.        De tent gaat nat, door de condens, in de opberghoes. Op de fiets heb ik geen jack nodig, ’t is lekker weer en erg stil op de weg, maar wel veel mensen die de hond uitlaten. De korenvelden zijn allemaal gemaaid maar er staan nog wel klaprozen in de berm.

Bij Düren is het einde van de alternatieve route. Reitsma loodst je wel door het platteland! Nu kom ik ook veel fietsers tegen en dat is makkelijk om even de weg te vragen. Op veel kruispunten staan geen wegwijzers en dus is er af en toe twijfel bij de aanwijzingen van Reitsma. In een klein dorpje, Geich, is de zon al zo lekker warm, dat ik een mooi stukje gras opzoek om de tent te laten drogen. Om elf uur, in Zulpich, is het tijd voor koffie. Het is zondagmorgen, alle terrasjes zijn nog leeg en de meeste zaken nog gesloten, maar de ijssalon is al wel open en die heeft ook koffie.  Later in Miel neem ik een kop soep met van die grote meelballen er in. Vergissinkje!

Verder op de middag nemen twee Duitse koppels, aan wie ik de weg vroeg, me op sleeptouw via een kortere weg naar Bahnhof Kottenforst, dat kennelijk een alom bekende uitspanning heeft. Ze vragen me even mee te gaan en bieden me een cola aan. We kletsen wat en als ik vertrek wensen ze me een heel goed reis. 

de Rijn, op weg naar Remagen

Ik moet nu een paar maal klimmen en dat is wennen, ook staat er nog steeds flinke wind tegen. Na Oedingen gaat het heerlijk omlaag naar de Rijn en dan nog 4 km. langs de rivier naar Remagen, waar direct naast de voormalige brug (40-45) de camping ligt.

Het sanitair is prima en voor de eerste keer kan ik nu mijn kleren wassen. De douche werkt met muntjes en een jongen die bij de muntjesautomaat voor me staat, krijgt op zijn inworp van 50 Eurocent een hele handvol munten. Dat betekent dus dat als mijn geld er in gaat de muntjes op zijn! En zo gaat het ook. Ik krijg er dan een paar van hem en kan toch lekker douchen. Van Tineke en Eric uit Zuid Afrika  komt er een aanmoedigings-SMS binnen en om zes uur bel ik Alice voor mijn verslag van vandaag. Op het terras van het restaurant van de camping een lekker biertje en daarna, na enig wachten omdat de dame die bedient ook in haar eentje de keuken moet doen (zondag=ruhetag kennelijk), lekker gegeten. Gekletst met een Duitser die in Spanje gewoond heeft maar de Camino nog niet gereden heeft en zegt dat ie dat, na mijn verhaal, volgend jaar dan gaat doen. Een Nederlands stel biedt me een appelsapje aan en om tien uur zit ik al in mijn slaapzak om te schrijven. De treinen die aan weerskanten van de Rijn langs rijden maken behoorlijk wat lawaai, maar ik val toch snel in slaap.

Dag-4:  van Remagen naar  St.Goar am Lorelei       86,1 km.  10m    0m

Maandag 24 augustus 2009

Het Deutsche Eck, Moesel en Rijn komen hier samen

Vandaag wordt het een rit helemaal langs de Rijn. Dat wordt dus makkelijk oriënteren. Heel wat anders dan over de akkerpaadjes van de afgelopen dagen. Er is druk scheepvaartverkeer, leuk om naar te kijken. Om twaalf uur ben ik in Koblenz waar de Moesel in de Rijn uitkomt. Onderweg had ik al bedacht dat het misschien wel aardig was om in Koblenz met de boot naar Bingen te varen. Dan zou dan wel zo’n 100km. smokkelen zijn, maar het leek me een aardig idee. Al snel blijkt dat het niet gaat lukken, want de meeste afvaarten zijn al om 9 of 10 uur. Op een terrasje dan maar even zoeken wat er voor de lunch te krijgen is. Ik zie ‘matjessalade’ staan. Dat blijkt een salade van zure haring met vruchten en het smaakte heerlijk verfrissend.

De wind waait nog steeds van voren en het is behoorlijk warm. Reden genoeg om even te stoppen en in het water van de Rijn mijn hoofd en armen lekker nat te maken om wat af te koelen. Om 3 uur ben ik al in St. Goar, bijna op mijn bestemming. Een gezellige winkelstraat met veel terrassen en lekker druk. Ik neem een colaatje om daarna de laatste 2km. naar de camping te peddelen.

De camping ligt, als zoveel campings hier, pal langs de Rijn en er staan veel Nederlanders.  Er zijn mooie plekjes genoeg om uit te kiezen en als alles netjes op orde is, krijg ik van de achterbuurman onder zijn luifel 2 biertjes. Alléén bier drinken vindt hij niet gezellig. Hij is een echte motor- en quadfanaat.

Op het terrein staan keurige stenen hokjes met 1-persoons douche,toilet en wastafel. Ziet er perfect uit! Even buiten de camping eet ik in hotel-restaurant Keutman en drink voor het eerst deze reis een Apfelschorle (appelsap met prikwater). Twee lekkere stukjes vlees ‘Hawai’ en een mixijsje met slagroom toe voor €18,70. Hier spreekt de sluiswachter van Oud Verlaat me aan, die hier met zijn vrouw ook zit te eten.  Ik beloof dat ik langs kom als ik weer op de fiets in de buurt ben.

Dag-5:  van St.Goar am Lorelei  naar  Nierstein      79,4 km.  205m    185m

Dinsdag 25 augustus 2009

Vannacht om 4 uur hevig onweer en regenmaar de tent heeft het prima gehouden. Ik ben weer in slaap gevallen maar toch om 6:15 weer op. Een fietstas was niet goed dicht waardoor er water in was gelopen, maar gelukkig zaten mijn routeboekjes twee maal in plastic verpakt.

Op de twee vissersboten die vlak voor de camping in de Rijn liggen is al volop activiteit. Ze zijn de netten aan het binnenhalen die de hele nacht open gestaan hebben om vis o.a. grote paling, te vangen. Om acht uur zit ik al op de fiets, het is lekker weer, wel bewolkt maar geen wind meer. Overal nog doodse stilte. Vanaf het fietspad zijn overal kleine tunneltjes onder de spoorlijn door om in de dorpjes te komen. Tot Bingen volg ik de Rijn, doe daar ook wat inkopen, drinken en wat broodjes, en dan verlaat ik de Rijn die hier een grote bocht maakt naar Mainz.

In Ingelheim is het tijd voor de lunch. Weer heb ik moeite om brood weg te krijgen. Met een flinke slok cola erbij lukt het wel. Om mijn droge mond na te houden, pik ik onderweg af en toe een appel of druiven, daar groeien er hier genoeg van. Bij Nierstein fiets ik ook weer langs de Rijn. Het schakelen met de voorste versnelling lukt niet meer, daar moet later nog even naar gekeken worden. Ik zie een terras van een grote ijsboer en neem een lekkere milkshake. Volgens het routeboekje ligt de camping nog maar ach kilometer verder, maar eigenlijk staat ie me niet aan. Het is weer een dagrecreatieterrein. Er zijn diverse hotels hier, waarvan een met een klokkenspel op de gevel, Weingut St.Urbanshof.  Die is zo gevonden en de tweepersoonskamer (€40,=) ziet er prima uit.  De fiets kan in de schuur, waaraan ik zie dat dit vroeger eigenlijk een boerderij was. Mijn tent kan lekker uitgehangen worden om te drogen. Het is tijd om even met Alice te bellen en ik krijg ook mijn kleindochter aan de lijn die met oma bij AH boodschappen loopt te doen. Straks ga ik bij de pizzeria spaghetti gaat eten en ze vertelt dat zij dat ook gaan doen. Ze vindt dat opa veel te lang wegblijf!  Morgen is weer haar eerste schooldag.

Op een terras langs de weg een lekker biertje genomen en mijn verslag geschreven. Een SMSje van en naar Corrie en even kijken hoe het er bij de Italiaan uitziet. Prima dus.

pont bij Nierstein Dag-6:  van Nierstein naar  Heidelberg                      86,3 km.  15m      0m Woensdag 26 augustus 2009 Gisteren heb ik er niet meer aan gedacht naar de versnelling van de fiets te kijken en nu zie ik dat van de kabel diverse draden gebroken zijn. Hier moet ik mee naar de fietsenmaker, want een kabel heb ik niet bij me. Moet voortaan wel mee! Gelukkig heeft de dame van het hotel een kaartje van een fietsenmaker hier in Nierstein die ze even voor me belt. Hoewel hij pas om tien uur opengaat, mag ik toch langs komen. Mijn ontbijt laat ik even voor wat het is en zoek het adres van het kaartje. Daar woont niemand meer maar een vriendelijke dame van de overkant vertelt me waar ik moet zijn. De fietsenmaker wacht eigenlijk op zijn ‘specialist’ vertelt hij, maar hij wil mij alvast helpen. Gelukkig heeft ie een kabel en het juiste gereedschap en lukt het om alles weer picobello te laten schakelen. Hij biedt me een kop vers gezette koffie aan en als ik €15,= heb betaald kan ik weer terug naar mijn ontbijt.  Heidelberg Door dit oponthoud zit ik pas om half tien op de fiets op weg naar de pont. Al snel ontmoet ik Nederlands stel, Rik Jan (windtunneltechnicus) en Tamara (fysiotherapeute in een ziekenhuis) uit Zwolle, die voor een zevenweekse reis naar Toscane onderweg zijn. We rijden samen op maar ik moet mijn tempo wat matigen. Op een gegeven moment wil Rik Jan stoppen omdat hij de as van zijn voorwiel niet vertrouwt. We proberen hem te demonteren, maar hebben niet het juiste gereedschap, dus moet hij in Heidelberg maar een fietsenmaker opzoeken. Af en toe dwalen we van de route af en moeten wat zoeken, maar gelukkig staan er veel fietspadenbordjes. Weinheim is een mooi groot dorp maar op een of andere manier heb ik vandaag geen foto’s gemaakt.   We stoppen niet op het eind van Reitsma’s etappe, maar rijden door naar Heidelberg. Dit ligt aan de Neckar die even verder bij Mannheim in de Rijn uitkomt. Via de buitenwijken is het even zoeken, maar omdat de wegen langzaam aflopen naar de rivier, vinden we al snel de brug die we over moeten. We maken hier een paar foto’s van elkaar en gaan dan op zoek naar de camping die zo’n 7km. stroomopwaarts aan het water moet liggen.  Het oude centrum ziet er van een afstand druk maar interessant en gezellig uit. Kunnen we best ooit eens bezoeken. Camping Heidelberg Na een gevaarlijke oversteek over de drukke verkeersweg komen we om vier uur op een wat primitief, onverzorgd grasveld, maar de kiosk is open van 7:00-22:00 met betaalbare prijzen voor eten, dat kan hier dus ook, drinken en ontbijt. Voor we de tent opzetten nemen we eerst een biertje want het is warm geweest vandaag en ik krijg van Tamara een sterk elastiekje waarmee ik de handrem van mijn fiets kan vastzetten. Mijn fiets blijft dan op een helling ook gewoon staan. Na het douchen en de slaapplek in orde maken, gaan we met z’n drieën eten. Ik bestel rundvlees met Meerrettichsaus (mierikswortel). Mevrouw de kokkin komt naast me zitten en vraagt of ik zeker weet dat ik dat wil hebben en of ik weet wat het is. Leuk!               Ik denk dat het pittig is maar kan niet op de Nederlandse naam komen. Ze waarschuwt me, maar ik vind het prima.  Ik eet voortreffelijk voor €7,80 met weer een Apfelschorle. We kletsen de hele avond en bestellen nog een fles wijn, maar tegen elven is het toch tijd om te gaan slapen. Dag-7:  van Heidelberg  naar  Pforzheim                 107 km.  245m     115m Donderdag 27 augustus 2009 Ik ben veel te vroeg wakker, maar ga toch maar aan de slag. Het is droog weer maar alles is nat buiten. Het ontbijt neem ik in de kiosk van de camping, veel roerei met gebakken spek, 2 broodjes, koffie en melk. Mijn gezelschap van gisteren slaapt nog steeds en ik maak een foto van hun tent, omdat die van mij al achterop de fiets zit. Vanaf de camping weer 7km. terug naar Heidelberg en daar de route van R. weer oppikken. Ik ga niet het oude centrum in, daarvoor moet ik te veel klimmen. In de stad is de weg makkelijk te vinden. Het is al snel warm maar gelukkig rijd ik hele stukken door het bos en dat koelt lekker af. beeldhouwwerk met kettingzagen gemaakt Na St. Leon gaat het mis. Ik mis een afslag en wordt ook nog eens de verkeerde kant opgestuurd. Ik rijd zeker 6km. teveel. Eenmaal terug op de route heb ik nog twijfels maar het is toch goed, de paden door dit bos lijken allemaal op elkaar.  In Bruchsal op een pleintje met een grasveld droog ik mijn tent in de warme zon en probeer in de schaduw een broodje te eten, wat weer niet lukt. Ik eet de kaas er af en gooi het broodje weg. De banaan en de yoghurt gaan er beter in! Wat later ontmoet ik een vriendelijk Duits echtpaar dat in een flink tempo een tochtje rijdt.  We raken aan de praat en ze nemen me mee, weg van de route van R. naar de andere kant van de spoorlijn waar we veel meer in de schaduw rijden. Lekker. Op de foto die ik van ze maak in Grotzingen, staat een beeldhouwwerk dat helemaal met kettingzagen is gemaakt.  Ik had hier kunnen stoppen want er is een camping, maar het is pas twee uur dus dan maar doorrijden. Enige tijd later krijg ik weer een gids. Een Duitser in zijn blote bast met een hoog tempo neemt me een flink eind mee tot Ispringen. Onderweg moet ik even stoppen om een banaan te eten en even op adem te komen.  Tot Pforzheim moet er al aardig geklommen worden. In Pforzheim zelf raak ik het spoor bijster. Veel vragen en het gaat alleen maar naar beneden, dus terug naar boven is geen optie. Uiteindelijk kom ik toch op de weg naar de jeugdherberg, maar die is veel verder weg dan iedereen me telkens zegt en het is ook nog eens een steile klim naar boven en dat na 107 km. Bij het binnenlopen van de jeugdherberg is er nergens een receptie of zoiets te bekennen, alleen deuren en een trap, ook op de eerste verdieping en dan op de tweede verdieping achter een deur zie ik een loket. Daar zit een niet al te vriendelijke jongen die me moeilijke regels probeert uit te leggen over het lidmaatschap van JHB en zegeltjes en een pasje dat hij niet voor me heeft. Ook de betaling gaat moeizaam en op de vraag of ik hier of ergens anders wat kan eten en drinken moet hij het antwoord schuldig blijven. Na een kwartier heb ik eindelijk de sleutel van een vierpersoonskamer voor mezelf. Dan tassen van de fiets halen en met de lift naar boven en zelf mijn bed opmaken, want dat kan er voor €27,60 niet vanaf. Na een lekkere douche andere kleren aan en maar op onderzoek of ik nog wat te eten kan krijgen. Een voorbijganger vertelt me dat er 500mtr. verderop een restaurant moet zijn. Om de hoek is er 20 mtr. verder al een terras dat er gezellig uitziet in het zonnetje. Met een bier (geen biertje) voor me schrijf ik mijn verlag en zoek wat lekkers van de kaart. Twee grote niet gepaneerde schnitzels en een pastagerecht plus nog een donker bier. Om half negen wordt het fris en ga ik mijn kamer opzoeken. Ik kijk nog even bij mijn fiets die buiten onder een afdak aan een houten paal vaststaat en dan zie ik het terras van zo-even vlak beneden me. En die sufferd van de receptie weet van niks, onbegrijpelijk!        Dag-8:  van  Pforzheim  naar  Tübingen                  75,2 km.  435m     335m Vrijdag 28 augustus 2009 Vannacht goed geslapen en door de wekker wakker gemaakt om 06:45. In de reserve plunjebaal gaan alle dingen die ik niet direct nodig heb en misschien met iemand kan meegeven naar Nederland. Op de fiets direct even een korte steile klim en dan afdalen naar het punt waar restaurant ‘Kupferhammer’ staat,  waar ik gisteren de zoektocht naar de jhb begon. De route loopt door donkere bossen langs het riviertje de Würm naar Würm waar ik bananen, kwark en appels koop voor tussen de middag. Na Mühlhausen veel paden door het boerenland en dan een picknickplek in het bos voor de lunch. De klimmetjes in deze etappe zijn best pittig maar ik haal ze wel. Tot Hildritzhausen is de route vinden geen probleem, maar in Naturpark Schönbuch raak ik het spoor bijster en rijd een flink aantal kilometers de verkeerde kant op. Diverse malen vragen en dan lijkt het simpel, maar op een nieuwe y-splitsing of 4-sprong zonder duidelijke hoofdroute en richtingbordjes maak ik kennelijk de verkeerde keuzes. Gelukkig kom ik redelijk veel fietsers tegen en kom uiteindelijk in Bebenhausen van waar het nog maar 10km. is naar de camping in Tübingen. Om kwart over drie ben ik al op de camping, waar plek genoeg is en zelf mag uitzoeken waar ik wil staan. Vandaag weer eens kleren wassen en na het douchen een biertje op het terras van de camping. Als ik teugloop naar mijn tent zie ik dat er een heel tentenkamp rondom mij heen wordt opgezet. Zo’n 18 jongelui zijn op kanovakantie.  Ik maak een praatje met een van de begeleiders. Op de fiets rijd ik dan even naar Tübingen terug en op een terras aan de Neckar wat gedronken, geschreven en met Alice gebeld. Eten doe ik niet hier, want dat zag er op de camping al goed uit. Een paar lekkere stukjes vlees met gebakken aardappel en salade. Nog een praatje met twee Engelse stellen die op de fiets hier rondtoeren, nog een kop koffie op het terras en een sudoku gedaan in mijn slaapzak.    Dag-9:  van  Tübingen  naar  Sigmaringen               73,3 km.  580m     335m Zaterdag 29 augustus 2009 de Schwabische Alp van 700mtr. Zoals vaker weer vroeg wakker en om half zeven begint mijn dagelijkse ritueel van inpakken. Alles bij elkaar ben je gauw bijna anderhalf uur bezig. Niet te veel herrie maken voor de slapende buren en zo. De tent is nog iedere morgen drijfnat van de condens maar daar maak ik geen probleem van. Onderweg drogen of op de plaats van bestemming is zo gebeurd. Ik maak warme chocolademelk en de broodjes, gisteren besteld, komen pas om acht uur en die neem ik mee voor vanmiddag. Mijn vrees voor deze eerste zware etappe, de beklimming van de Schwäbische Alp met percentages tot 7%, is ongegrond. Het kost wel moeite, maar het lukt prima.  Als mijn hartslag te hoog wordt dan stop ik even, drink wat en dan weer verder. Na Melchingen, het hoogste punt op 737 mtr., is deze Alp een golvende hoogvlakte met akkers en mooie bossen. Alles nog schitterend groen in het najaar. De matige wind is op deze hoogte frisser, maar de zon schijnt volop en ik geniet omdat het hier, langs het riviertje de Lauchert, erg mooi is en het klimmen zo goed is gegaan. Op een bankje maak ik koffie en ik eet wat. Het is ontzettend stil hier. Het routeboekje van Reitsma is hier wel verouderd. De meest paden zijn aangeduid als onverhard, maar blijken nu gladde geasfalteerde paden te zijn. Net als gisteren kom ik om kwart over drie op de camping via een drukke rommelmarkt. Eerst nog even tentje drogen en de kleren die gisteren niet droog geworden zijn. Het sanitair is hier ook prima in orde, wel een douchemuntje kopen van €0,50 voor vier minuten warm water. Ik ga lopend terug naar de markt en ga op een terras lekker in het zonnetje zitten met mijn dagboek. Terugkijkend is deze zware etappe eigenlijk de plezierigste tot nu toe. Het klimmen viel niet tegen en de rest ging fluitend. Sigmaringen Morgen zie ik de Bodensee weer, waar Alice en ik twee jaar geleden met het volleybalteam ook waren. Ik moet nog bedenken waar ik ga eten, hier in de stad of op de camping. Het wordt de camping omdat ik een trui moet aantrekken. Daar zie ik een Nederlands stel, Ron en Ineke uit Medemblik, aan een tafel zitten eten. Ik ben zo vrij om toch een praatje te beginnen en dan ga ik naar boven waar ik Henk ontmoet die voorstelt om samen te eten.  Later komen Ron en Ineke ook boven en we vertellen allemaal onze verhalen. Natuurlijk over wat we op de fiets gepresteerd hebben. Henk is net als ik negen dagen onderweg en gaat na Rome naar Sardinië. Hij heeft in Italië in Florence gewoond en spreekt dus Italiaans. Ron en Ineke hebben o.a. veel in Zuid Oost Azië gefietst en hebben ruim tijd ingepland voor deze tocht met de nodige rustdagen. We hebben wel anderhalf uur op ons eten moeten wachten, maar het smaakte uitstekend. Het wordt koud vannacht en Ineke vertelt dat ze een thermometer bij zich heeft die overdag achter op de fiets zit. Om half elf doe ik nog een sudoku zittend in mijn slaapzak en dan maar lekker slapen. Dag-10:  van  Sigmaringen naar  Langenargen 89,2 km.  360m    465m Zondag 30 augustus 2009                Ontbijt met Ron en Ineke:  koffie met gebak Vannacht om vijf uur door de kou naar de WC en daarna uitgeslapen tot kwart over zeven. De wekker niet gehoord! Inpakken, douchen en broodjes gehaald bij de bakker die op het terrein onder een afdak een grote plank met diverse soorten brood te koop aanbiedt. Ons gezelschap van vier Nederlanders gaat bijna gelijktijdig op pad. Henk wil eerst nog in Sigmaringen wat foto’s maken, ik vul nog mijn bidons. Even later langs de rivier haal ik Ron en Ineke al in en vraag of het OK is als ik een poosje met ze mee rijd.  Geen probleem. Ron heeft de route van Reitsma op zijn Garmin geladen en rijdt dus bijna nooit verkeerd en Ineke heeft de boekjes van hem ter controle op de stuurtas. Na ongeveer 15 km. zijn we in Mengen op een terras in het zonnetje neergestreken, waar we met z’n vieren, Henk is net bij ons aangesloten, als ontbijt koffie met een lekker stuk taart nemen.                De eerste blik op de Bodensee Tussen de middag stoppen we voor de lunch, maar Henk geeft te kennen dat hij liever doorrijdt. Het tempo is hem te laag en hij gaat later langs de weg zijn eigen proviand aanspreken. Dus met z’n drieën een lekkere salade gegeten.  Afgezien van de klimmetjes een heerlijke dag met veel kilometers omlaag. Veel boomgaarden met appels en pruimen. We kopen aan een tafeltje langs het fietspad twee zakken pruimen voor weinig geld. Ik heb er een paar dagen plezier van gehad. Dan door Langenargen en naar de camping. Het is een heel grote moderne camping, het soort waar Ron niet zo veel voor voelt, maar we worden bij de receptie heel vriendelijk geholpen. We kunnen een plek uitzoeken op het trekkersveld. Morgen bij vertrek pas betalen en er is een geld-automaat. In het restaurant bij de open ramen lekker gegeten. Alice gebeld en zij vertelde dat Theo en Tiny uit Enkhuizen hadden gebeld. Ook Fons heeft naar mijn vorderingen geïnformeerd. Het was een fijne dag en al de 10e met mooi weer. Ook de komende twee dagen blijft het mooi.

Omdat het nog vroeg is, loop ik ongeveer anderhalve kilometer naar de veerpont die me morgen naar de overkant moet brengen dan terug en bij de Italiaan naar binnen. Gezellig is anders, ik ben de enige klant, maar het eten, een grote salade een pittige spaghetti met een halve liter Apfelschorle smaakt me prima. Eenmaal terug op mijn kamer het verslag afmaken, een sudokuutje doen en dan maar slapen. Een TV kan er niet af voor die €40,=